Wanneer de Ramadan aanbreekt, kan je op het werk vaak te maken krijgen met collega’s die geïnteresseerd zijn in de Ramandan. Ik vind het zelf fijn als collega’s oprechte interesse tonen. Soms reageren collega’s defensief met opmerkingen als: “ik ga gewoon mijn lunch eten”. Daarnaast heb ik meegemaakt dat collega’s buiten de deur gingen eten zodat ik niks meekreeg van hun lunch. Dat laatste was natuurlijk heel lief, hoewel ik dat nooit van hun zou vragen. Het punt wat ik wil maken, is dat het heel wisselend is wat de reacties kunnen zijn. Soms wordt die periode gebruikt door bepaalde collega’s om rare grappen te maken of te provoceren door openlijk voor je neus te gaan eten. Zoals Petra deed.
Het was de 2e dag van de Ramandan
Petra liep langs mijn bureau en vroeg: “Wil je thee? Oh nee dat mag niet.” Ik vond het vreemd dat ze het vroeg, want normaal haalde ze nooit voor onze groep. Na een tijdje kwam ze zelfs weer langs en zei ze bijna hetzelfde. Op een of andere manier had Petra iets tegen mij, ik weet zelf nog steeds niet waarom. Hoe dan ook, er was geen klik tussen ons.
Later op de dag kwam ze naar me toe lopen, terwijl ik bij mijn bureau stond. Ze ging voor me staan en had in haar hand een bruine boterham met kaas waar ze een hap van nam en stelde tegelijkertijd een overbodige vraag. Ik vond dit nu wel te ver gaan. Eerst zogenaamd vragen of ik wat wil drinken en nu met brood kauwend mij iets vragen. Zoiets doe je sowieso niet, sinds wanneer stel je etend een vraag aan iemand? Ik liet me niet kennen en gaf antwoord op haar vraag en negeerde haar gedrag. Toch zat het me dwars en had ik anders willen reageren, maar heb dat niet gedaan om de vrede te bewaren.
Terugkomend op het verhaal met Petra tijdens de Ramadan, zou ik nu anders reageren uiteraard. Ik zou haar strak aankijken, onderbreken en op een directe en duidelijke toon vragen: “Waarom kom je helemaal vanaf je bureau met je brood etend een vraag aan mij stellen?” Niet op het antwoord wachtend, zou ik zeggen: “Ik ga luisteren naar wat je zegt wanneer je uitgegeten bent”. En verder geen aandacht aan haar besteden.
Waar het op neerkomt, is dat je uitspreekt wat je dwarszit op een duidelijke en directe manier. Als jij voelt dat mensen te ver gaan, mag je ze daar op wijzen. Dat geeft een signaal af aan alle collega’s, je toont aan dat je doorhebt wat er gebeurt, én dat je niet over je heen laat lopen. Daarnaast is het goed voor je zelfvertrouwen en loop je niet met frustraties rond.
Ik ben benieuwd hoe jij zo een situatie als met Petra zou aanpakken? Ik lees het graag.
Mijn naam is Merjem en Ik ben naast mijn huidige baan een eigen coachpraktijk gestart: Werkhappy.
In mijn praktijk wil ik medewerkers helpen die het niet fijn hebben op hun werk. Zelf heb ik in het verleden diverse werkervaringen had, zowel negatief als positief.
Ik stelde me bescheiden op, werkte hard, was loyaal en klaagde bijna nooit. Ik stelde ook geen grenzen, terwijl dat soms hard nodig was. Ik heb daardoor vreemde en nare situaties meegemaakt. Ik was me vaak niet bewust dat ik zelf iets kon doen aan de situatie. Soms wist ik wel dat ik iets kon doen, maar was ik bang voor de gevolgen als ik me uit zou spreken. In sommige gevallen zou het ook niet geaccepteerd worden dat ik de vinger op de wond zou leggen.
Na veel persoonlijke ontwikkelingen, zelfreflectie, onderzoek en verschillende coachopleidingen ben ik er achter gekomen hoe je kunt voorkomen dat je vast blijft zitten in een nare werkervaring. En er ook weer uit kunt komen.
Zelf ben ik nu erg bewust en spreek ik me zoveel mogelijk uit, maar ik weet dat er nog genoeg medewerkers rondlopen die het niet fijn vinden op hun werk, maar toch maar doorgaan. En dat gaat me aan het hart.
Want ik vind, dat medewerkers niet bang moeten zijn om:
– zich uit te spreken als ze iets vinden
– om voor zichzelf of anderen op te komen.
– zichzelf te zijn
Toch gebeurt er vandaag de dag nog veel wat niet oke is op werk. Grensoverschrijdend gedrag, intimidatie, pesten, buitensluiten, discriminatie zijn voorbeelden van ongewenst gedrag op werk.
Dit sterkt bij mij het gevoel dat ik hier wat aan moet doen.
Na mijn bewustwording en zelfontwikkeling, wil ik anderen helpen blij te zijn op hun werk. Het raakt me als mensen ongelukkig rondlopen op hun werk en maar doorgaan.
Vaak zijn het vredelievende, hardwerkende medewerkers die (nog) niet goed grenzen kunnen stellen en die loyaal zijn en blijven volhouden. Tot ze niet meer kunnen en dan in de ziektewet belanden of onverwachts weggaan. Zonde, vind ik dat.
Als zulke medewerkers meer bewust zijn en leren dat er wat te doen is aan hun situatie, dan ben ik er van overtuigd dat ze hun situatie kunnen verbeteren en veranderen en dat er meer plezier op de werkvloer komt.
Ik wil deze mensen graag helpen. Daarom heb ik werkhappy opgezet. Meer lezen over mijn werk? Bekijk gerust mijn website www.werkhappy.nl